Παιδική Ζωγραφιά

Οι στίχοι μου αυτοί δεν διαφέρουν από τη ζωγραφιά ενός παιδιού... εκφράζονται αυθόρμητα, απλά και ακαλαίσθητα. Η κρίση μηδενίζεται κι η ανόητη εγώ θέλω απόψε να ζωγραφίσω... Κλαίω και γελάω και αναρωτιέμαι... Πως μπορεί να ταιριάξει ο σφιγμός του φθινοπώρου με το χτύπο του καλοκαιριού!... Έχεις προσέξει τ' άρωμά του πως γεμίζει τον αέρα; πως τρυπώνει στα πνευμόνια και μεθάει την καρδιά ενός ονειροπόλου, που άλλο πια δεν μπορεί να ζητήσει παρά να ζει για ν' αναπνέει!... να ζει, να ζει για να βουτήξει μόνο μια στιγμή στο πορτοκαλί του χρώμα -κι ας ξέρει πως το καλοκαιράκι περνά και φεύγει, αφήνοντας μόνο την ανάμνηση...- που τρώει γλυκά, σαν φωτιά, σπιθαμή προς σπιθαμή, το κορμί του...! ...Εγώ το πρόσεξα στα χείλη σου... Έχεις προσέξει το φεγγάρι τη νύχτα, τί κρύο, στενάχωρο και ξέθωρο κρέμεται πάνω από τα φώτα της πόλης; Σβήστα! και πάρε το και κάρφωσέ το πάνω από τη θάλασσα... εκεί που ηρεμεί μέσα στα μπράτσα μιας ακτής κι ασ' το φεγγάρι να λάμψει, να χυθεί και να λιώσει ζεστά στα νερά της, άσε το κύμα να το πάρει αγκαλιά και να παίξει με το φως των βράχων... ...όπως πήρες κι εσύ μιαν ευτυχή φορά αγκαλιά τη μέση μου και χτύπαγες ρυθμικά με τις ακρες των δαχτύλων σου τις νότες της χαράς μου!... Γιατί είσαι τόσο όμορφος όταν λες ένα τραγούδι! Τα μάτια σου αστράφτουν σαν τον ήλιο! Τί κρίμα... Ο έναστρος ουρανός είναι τόσο μεγάλος και μαγικός και πως να τονε φτάσει ένα βοτσαλάκι τόσο δα! Έχεις τη δροσιά και τη μεγαλειότητα της θάλασσας... κι εγώ ένα ρεύμα υπόγειο που παλεύει με τις πέτρες μ' ένα όραμα μικρό μονάχα της όψης του βυθού της...! ...Συγχώρα με που σου μιλάω, τίποτα δε ζητάω... παρά να καταθέσω τις εικόνες του φτωχού μυαλού μου... να καταθέσω την παιδική μου αυτή ζωγραφιά στα χέρια σου και να φύγω πριν γυρίσεις και κοιτάξεις με το αυστηρό σου βλέμμα...